Sarina
Van illustratief kunstenaar naar ook beeldend kunstenaar
Wie ik ben en wat mij heeft gevormd:
Mijn naam is Sarina Latumahina, geboren in de jaren 70, waarin ik eerste generatie ben van een gemixte cultuur. Als half Indonesisch en half Nederlands ben ik opgegroeid met de cultuurverschillen en de conflicten van eenvoudige ouders.
De bewondering en de schoonheid van deze mix werd door de buitenwereld niet onder stoelen of banken gestopt. Echter ben je tegelijkertijd in het bezit van de Nederlandse dan wel de Indische kant, waar er demonstraties zijn om als vrouw zijn het recht op je lijf, werk en studie te handhaven. Dit geeft in één huishouden dan schreeuwde conflicten, waar het Rooms Katholieke geloof een zeer belangrijke rol speelt.
Die mix was mijn thuis, hier ben ik mee opgegroeid. Echter zegt mijn onderbuik al van kleins af aan dat deze vorm van huishouden en opvoeding niet klopt.
Ik wilde altijd vrij zijn in mijn vrouw zijn, echter was het vrij zijn thuis niet aan de orde. Dat polderen in ons gezin werkte niet.
De Aziatische kant waren vol geheimen, nooit is duidelijk geworden wat er in Indonesië is gebeurd. Wie kan mij uitleggen wat Abonnees is, of Moluks of Indonesisch? En hoe zit het met de dolle mina demonstraties van mijn moeders kant? Waarom stopte ze met studeren? Waarom was ze soms heel erg vrouwelijk en dan weer helemaal niet?
Om duidelijkheid te geven aan mezelf, heb ik een symbolische vorm gegeven aan het geloof in mijn culturele mix via een visueel onderzoek. De weg van onbeheersbare verf, naar duidelijke lijnvoering is de vertaalslag van de dialoog die ik met mijzelf heb gevoerd. De High Heel is mijn herkenning, mijn kenmerk en de vertaalslag van mijn dialoog.
De weg naar beeldende kunst:
In 1998 creëerde ik de allereerste High Heel, wat een artistiek kenmerk is voor mijn werk (zie bovenstaande afbeeldingen). De hak is de vertaalslag van de dialoog die ik met mijzelf heb gevoerd. De hak gaat over het vrouw zijn, -niet een gewoon “Hollandse vrouw”-, maar wel het voelen een vrouw te zijn.
Hierin rijzen bij mij de vragen naar boven: Wat is vrouw zijn in de huidige wereld? Wat is vrouw zijn voor mij? Wat is vrouw zijn in de 19e eeuw? En mag je nog vrouw zijn? Is dat ook een cultuurverschil? Voor mij is het van mij afschilderen, een antwoord creëren in beeldende vorm de enige ‘thuis’, wat ik zelf heb gecreëerd. Een warm bad, waar ik mezelf begrijp.
Zoals eerder benoemd creëerde ik in 1998 mijn allereerste High Heel. Dit begon met prints, zeefdrukken en op illustratieve en abstracte wijze. Daarmee is het kenmerk van mij als persoon, maar ook hoe ik kijk naar de wereld naar buiten gebracht. Hiermee is de herkenning gecreëerd.
De volgende stap die ik heb genomen is de illustratieve wijze van mijn werk omzetten naar een beeld. Ik zet mijn werk kracht bij door de High Heel om te zetten naar bijvoorbeeld een tafel wat symbool kan staan voor samen eten als gezin of een bureau om aan te zitten terwijl je studeert of een side-table waar je aan kan zitten lezen. Het beeld spreekt nog meer uit waar ik vandaan kom en wat ik belangrijk vind, in welke taal dan ook.
Waarom nu?
De reden dat mijn weg langer heeft geduurd totdat ik mijzelf ook kon uiten als beeldend kunstenaar, heeft te maken met het moederschap en alle verschillende vormen die op illustratieve wijze te ontdekken zijn. De opvoeding die ik heb gehad heeft gemaakt dat ik mij wilde focussen op het moederschap en ervoor wilde zorgen dat mijn kind niet de conflicten mee hoeft te maken die ik heb meegemaakt. De verhalen zijn verteld, maar hoeven niet herhaald te worden in de uiting ervan.
Daarnaast heeft de illustratieve wijze van mijn kunst ook een ontwikkeling meegemaakt wat begon met schilderen, wat zich vervolgens door ontwikkelde in prints, daarna in zeefdruk en zelfs uiteindelijk tot sieraden. Mijn kunst heeft dus vele verschillende vormen al gehad en heeft dus zeker niet stil gestaan, maar het is wel tijd voor de volgende stap: beeldende kunst!